Set list
Resisting
The Drifter
Don't Ask
Blame
California
St. Tropez / The Hustle
You Said It's Alright
Baby Hold On
It's Easy To Be Lonely
Bad Man
So Slow
If Only
Oh My Love
The Desert Song
Darkness
The River Song
------
I Left You
Birds
Review 1
Sophia in Botanique: een loodzwaar anker in je gemoed
Zeven jaar wachtte je vruchteloos op nieuw werk, maar met As We Make
Our Way (Unknown Harbours) is Sophia teruggekeerd van een lange omvaart.
Bij de voorstelling in Brussel liet Robin Proper-Sheppard twee uur
lang een loodzwaar anker neer in je gemoed. Al had dat dit keer méér
te zien met de machtige postrock-stormen die zijn begeleidingsgroep
ontketende, dan met zijn zwaarmoedige songs.
Scheelde er dinsdag iets met Robin Proper-Sheppard? Stomme vraag,
natuurlijk. Er is vast altijd wel iéts aan de hand met de eeuwig
melancholische frontman van Sophia. Toch viel het fans op dat de in
Brussel aangespoelde Amerikaan er verdacht lang het zwijgen toe deed
tijdens zijn concert. Gewoonlijk wisselt de romantische anti-held
zijn treurige songs af met bitterzoete anekdotes, grappig geleuter
of een uitgebreid discours over het ontstaan van zijn songs. Maar
nu duurde het tot 'So Slow' vooraleer hij zijn oude bekende vorm terug
leek te vinden.
Daarin lag de klemtoon op zijn nieuwste plaat: die werd integraal
én op volgorde nagespeeld. Op die manier kende de set een verrassend
grofgebekte intro met de brullende gitaren in 'Resisting', tot Proper-Sheppard
zijn ware kleuren weer toonde: "We could have cried all day,"
verwelkomde hij zijn publiek in de Rotonde met een gesmoorde snik.
"And, yeah, some days I suppose we did."
Op die bitterzoete manier loodste hij je treurig de vrijhaven van
Unknown Harbours binnen. Een haven vol tranen? Dat werd het toch niet.
Met zijn vorige werkstukje There Are No Goodbyes kerfde hij zeven
jaar geleden érg diep in eigen wonden. Een gestrande relatie
vormde toen de inspiratie voor songs, waar zelfhaat, schuld, boete
en afscheid de dienst uitmaakten. Die plaat werd in Brussel stiefmoederlijk
genegeerd, in het voordeel van zijn nieuwste langspeler.
Daarop pluist hij niet zozeer meer de eigen navel uit, maar probeert
hij wel de rest van de wereld uit te vlooien. 'The Drifter' getuigde
sowieso al van zwerfdrang, terwijl hij in 'California' en 'The Hustle'
al dan niet subtiel verwees naar de deprimerende gang van zaken in
de City of Angels. Van daar leek hij je een somber ansichtkaartje
te willen sturen: "The sun isn't every thing" klonk het
in dat nummer, terwijl hij elders in diezelfde song observeerde hoe
niemand écht om elkaar schijnt te geven, en vooral platte broodjes
bakt om zichzelf te verrijken of beroemen. 'St. Tropez/The Hustle'
overigens - alweer - verrassend log ingezet, waarbij op het eind zelfs
knetterende feedback uit de versterker van de leadgitarist spatte.
Sophia en Proper-Sheppards vroegere band The God Machine lagen ineens
helemààl niet meer zo ver uit elkaar. Ook niet toen
het wonderlijke 'So Slow' werd ingezet, trouwens - een hommage aan
Jimmy Fernandez, bassist van The God Machine, die veel te jong aan
een hersenbloeding is bezweken.
Bijna net zo hartverscheurend was 'Baby, Hold On' waarin hij zijn
dochtertje bezong vanuit het standpunt van een eeuwig afwezige vader.
Na de voorstelling van Unknown Harbours ging het evenwel van zwaar(-moedig)
naar luider. Met het lichtjes psychedelische 'Desert Song No. 2',
een verschroeiend 'Darkness (Another Shade in Your Black)' en de afsluiter
'The River Song' kreeg je een mastodont van een hattrick voor de kiezen.
Wie kwam voor emotionele wiegenliedjes werd aan gort geblazen door
dit vijftal, waarbij drie gitaren om ter wildst uit de bocht scheurden.
Wat een muur van geluid! Een dag later druppelt het bloed nog steeds
uit onze oren.
Tussendoor ginnegapte Proper-Sheppard met het publiek. Zo vroeg de
frontman zich voor 'If Only' hardop af of hij niet beter op sushi
of wafels zou overschakelen, nadat hij er toevallig was achter gekomen
dat hij de twee grote liefdes uit zijn leven - die alweer uitgedoofd
bleken - naar een latin restaurant had meegenomen voor een eerste
date. En toen een brommende mannenstem voor de eerste encore 'I Left
You' zijn liefde uitschreeuwde voor Proper-Sheppard, haalde die laatste
doodgemoedereerd zijn schouders op: "Was het maar een vrouwenstem."
Ach nee, Robin, gekkie. Waar zouden wij dan naar moeten luisteren,
wanneer jij het geluk in de liefde vindt?
Gunter Van Assche, De Morgen, 27/04/2016
Review 2
Sophia @ Botanique: Er zit optimisme in de melancholie
Zeven jaar was het al geleden sinds Sophia nog eens een plaat uitbracht.
Vandaag verbreekt Robin Proper-Sheppard echter het stilzwijgen met
'As We Make Our Way' dat, na raadpleging van de fans, werd voorgesteld
in het mooiste zaaltje van de Botanique. Gevolg: een avond pure magie.
DA GIG: Sophia en Few Bits in de Rotonde van Botanique, Brussel op
26/4.
IN EEN ZIN: Bedwelmend goed.
HOOGTEPUNTEN: Iedere toeschouwer had wellicht zijn eigen favorieten,
maar 'Resisting', 'It's Easy To Be Lonely', 'Bad Man', 'So Slow',
'Desert Song No. 2' en 'Oh My Love' waren allemaal top.
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Robin Proper-Sheppard: 'Hebben jullie op het internet vooraf
onze setlist bekeken? Ik krijg dagelijks mailtjes van fans die vragen
of ik dít of dát wil spelen voor hun vriendin, maar
jammer genoeg kan ik jullie dit keer niet helpen: This is a kick-ass
set, even if I say so myself."
Grote artiesten waken doorgaans ook over de kwaliteit van hun voorprogramma.
Dat verklaart waarom het Brusselse publiek eerst werd getrakteerd
op een half uurtje Few Bits. Of althans: een lowbudget-versie ervan,
want normaal bestaat de Antwerpse band uit vijf leden, terwijl zangeres
en spilfiguur Karolien Van Ransbeeck dit keer in haar eentje en slechts
gewapend met een akoestische gitaar op het podium verscheen. Niet
dat dit echt stoorde: de chanteuse etaleerde een warme, heldere stem
en een mijmerende voordracht waarmee ze tussen indiefolk en droompop
laverende liedjes als 'Summer Sun' en 'Days' (allebei uit de pas verschenen
cd 'Big Sparks') trefzeker de zaal instuurde.
Vanaf het vierde nummer kreeg Van Ransbeeck het gezelschap van Nico
Jacobs (bekend van Orange Black en Star Club West) en Steven Holsbeeks
(The Go Find), allebei op elektrische gitaar, wat prompt een rijkdom
aan harmonieën opleverde. Af en toe werd teruggegrepen op het
titelloze debuut van drie jaar geleden, wat in het geval van 'One
Night Friend' aanleiding gaf tot een potige sound, grofkorrelig snarenwerk
en een feedbackontlading. Met het bedachtzame 'Shell' schakelden Few
Bits dan weer terug naar fluistermodus. Een prachtige set die, wat
ons betreft, zeker twee keer zo lang had mogen duren.
Cynisme
Maar de ware reden waarom de Rotonde uit haar voegen barstte, was
natuurlijk Sophia, het los-vaste collectief rond zanger, gitarist
en songschrijver Robin Proper-Sheppard. De muzikant uit San Diego
kwam jaren geleden, via Londen, in Brussel aangespoeld en wordt door
het Belgische publiek nog altijd op handen gedragen. 's Mans leven
is niet altijd over rozen gegaan: vrienden en familieleden gingen
voortijdig dood, zijn amoureuze relaties liepen één
voor één op de klippen en door problemen met allerlei
immigratiediensten kon hij zelfs een tijdlang zijn dochter niet meer
bezoeken. Geen wonder dus dat verlies en tristesse de rode draad vormen
die zijn platen met elkaar verbindt. Zijn vorige cd, 'There Are No
Goodbyes' was zelfs met voorsprong het donkerste werkstuk dat hij
ooit op de wereld losliet. En gezien zijn reputatie wil dat iets zeggen.
'As We Make Our Way (Unknown Harbours)' laat dus een andere Sophia
horen. Spijt en rusteloosheid blijven hoofdthema's in de songs waar
het persoonlijke steevast een universele ampleur krijgt, maar Robin
Proper-Sheppard klinkt dit keer minder wanhopig en zelfs een tikje
cynischer dan vroeger. "This is no heartbreak record, it's more
of a heartache record" beweert hij zelf. "Er schuilt nu
een voorzichtig optimisme in de melancholie." Welja, nuance is
alles in het leven.
Op muzikaal vlak worden er geen spectaculair nieuwe wegen verkend:
bij Sophia geen mariachi-orkesten, dubmixes of dancebeats. Trage tot
midtempo-songs met emotionele diepgang vormen nog steeds de core-business
van de groep. De eerste helft van de set in de Botanique stond geheel
in het teken van de nieuwe cd, die op het schaars belichte podium
in zijn geheel de revue passeerde.
Drie van de vijf bandleden speelden gitaar en dat zouden we geweten
hebben. Opener 'Resisting' ontketende meteen een bescheiden postrockstorm
en ook tijdens 'St. Tropez/The Hustle' kwam een zekere agressie aan
de oppervlakte. 'The Drifter' was Robin Proper-Sheppard op het lijf
geschreven en viel, net als 'Do Not Ask', op door de sierlijk met
elkaar verstrengelde snarenweefsels. 'You Say It's Alright' werd ingeleid
door barokke synths en hoewel 'California' zich leek aan te dienen
als een zonnige popsong zaten er venijnige weerhaakjes in.
Ode aan de druilerigheid
Het ingetogen 'Baby, Hold On' schreef de zanger voor zijn inmiddels
negentienjarige dochter. Maar 'It's Easy to Be Lonely', een majestueuze
ode aan de druilerigheid, ging open als een bloem en zwol geleidelijk
aan tot een verzengende climax die nog lang in je oren bleef nazinderen.
Robin Proper-Sheppard, die tot dan toe vrij zwijgzaam was gebleven,
toonde zich iets loslippiger tussen de oudere nummers, zodat er alsnog
enkele anekdotes naar boven kwamen. Publieksfavoriet 'So Slow' ging
over Jimmy Fernandez, de bassist van Proper-Sheppards band The God
Machine, die als jonge twintiger aan een hersenbloeding overleed.
Ook 'If Only' diende zich aan als een dagboekfragment over een inmiddels
al lang uitgedoofde liefde.
Naarmate de set vorderde, werd de aanpak visceraler. 'Bad Man' zat
vol onderhuidse dreiging en gevaarlijke noise-erupties. Opvallend
veel songs uit het tien jaar oude 'People Are Like Seasons' dit keer:
de gespierde maar catchy indiehit 'Oh My Love'; het rammelende 'Darkness',
dat zo luid werd gespeeld dat de harmonicasolo tussen de decibels
verloren ging; het even schroeiende als psychedelische 'Desert Song
No. 2'. De avond werd besloten met het zwartgeblakerde, aan The Stooges
refererende 'The River Song', waarin dezelfde minimalistische riff
minutenlang werd aangehouden tot de trance erop volgde. Alleen tijdens
de twee bissen ging de wall of sound tegen de vlakte en was er weer
ruimte voor enige introspectie.
Robin Proper-Sheppard draagt het hart op de tong en dat resulteerde
in een nu eens smeulend, dan weer onstuimig maar altijd openhartig
en meeslepend concert. Of hij er nog nieuwe zieltjes mee zal winnen
is onzeker, maar de fans van het eerste uur waren het er over eens:
Sophia was bedwelmend goed.
Dirk Steenhaut, Focus Knack, 27/04/2016
Review 3
Sophia stelt nieuw album voor in een intieme Rotonde vol superfans
met een typische mix van introspectie en adrenaline
social shares
Het verhaal is ondertussen bekend: de zesde plaat van Sophia heeft
door omstandigheden – die je in ons interview kan nalezen -
zes jaar op zich laten wachten en dat was twee jaar langer dan voorzien.
Maar ondertussen is As We Make Our Way (Unknown Harbours) er en het
is een knappe plaat geworden. En dat weet Robin Proper-Sheppard ook:
bij wijze van verlossing en als uiting van trots werd het nieuwe album
in het eerste deel van de show integraal en in volgorde gespeeld.
Van in den beginne zagen we mensen de nieuwe teksten al meelippen.
Proper-Sheppard speelde dan ook voor een zaaltje vol fans, een gevolg
van het feit dat hij voor De Rotonde had gekozen als locatie en de
helft van het aantal beschikbare tickets als presale ter beschikking
had gesteld via abonnees op zijn nieuwsbrief: ze waren uitverkocht
in vier minuten.
Voor de eeuwigheid
In die eerste showhelft zei Proper-Sheppard niets meer dan een simpel
“Thank you” hier en daar en zagen we hem zijn nummers
vaak met z’n ogen dicht brengen. We hoorden nummers voor de
eeuwigheid. The Drifter bijvoorbeeld, de nieuwe single in onze contreien,
gaf op bloedmooie wijze uiting aan eeuwige rusteloosheid, Don’t
Ask was er nog zo eentje die je aan het denken zette (“Don’t
ask what you don’t wanna know”). Tijdens Baby, Hold On
was het gevoel van spijt dat Robin Proper-Sheppard dezer dagen met
zich meedraagt dan weer zeer voelbaar terwijl St. Tropez/The Hustle
een soort van dreiging dreiging in zich droeg. It’s Easy To
Be Lonely kenden we al een tijdje, maar bleek nu de perfecte afsluiter
voor As We Make Our Way (Unknown Harbours) en de eerste sethelft.
Drie van de vijf
Het tweede gedeelte van de set was niet meteen een Best Of –
op het bekendste nummer van Sophia, Oh My Love, na - maar meer een
verzameling van nummers die bij het voorgaande paste. Wel was het
opvallend dat we daarbij van zacht naar heel hard gingen. Het was
dan ook geen toeval dat drie van de vijf muzikanten op het podium
(inclusief Robin zelf) gitaristen waren.
Ondanks het lichte optimisme op het nieuwe album stond ook deze keer
So Slow op de setlist, een nummer uit het eerste album van Sophia.
Het was dan ook dit nummer dat aan de basis van Sophia lag. Het gaat
over Jimmy Fernandez, de bassist van The God Machine – de voorganger
van Sophia – die op jonge leeftijd aan een hersenbloeding overleed.
Naar het einde van de set toe werden de nummers opvallend luider.
De laatste drie nummers van de volgens Proper-Sheppard zelf “kick-ass
setlist” (en wie zijn wij om hem ongelijk te geven) kwamen dan
ook uit de knappe plaat People Are Like Seasons (2004) waar het introverte
van Sophia met duidelijke postrockinvloeden werd beïnvloed. Het
verschil tussen de zachte eerste helft en de hypnotiserend repetitieve
tweede helft van Desert Song No.2 werkte nog steeds, zeker als die
geluidsmuur gevolgd wordt door het agressieve Darkness (Another Shade
In Your Black) en The River Song.
Ruim anderhalf uur was de band op dit moment al aan het spelen, 22.30
was al lang verstreken en toch werden er nog twee bissers gespeeld.
De adrenaline mocht weer wat naar beneden bij I Left You en hoewel
Proper-Sheppard zelf aangaf eigenlijk te moeten stoppen na dit bloedmooie
nummer volgde nog Birds.
Niche
En dan zat het erop. Sophia is terug en had de kans gegrepen om zijn
nieuwe album in de spotlights te zetten. Terecht ook.
We zijn ervan overtuigd dat we ‘m snel in een grotere zaal weer
aan het werk zullen zien om zijn typische mix van adrenaline en introspectie
tentoon te spreiden. Sophia is altijd al een groep voor een bescheiden
niche gebleken, maar die niche is er voor Robin en Robin is er voor
zijn niche.
Geert Verheyen, Newsmonkey, 27/04/2016
Review 4
Dans une rotonde pleine à craquer, il y a comme un air de retrouvailles
attendues depuis longtemps par une fan base fidèle et enthousiaste.
Le premier album de Sophia depuis 7 ans « As We Make Our Way
(Unknown Harbours) » est sorti le 15 avril dernier et c’est
une totale réussite.
Robin et son line-up entrent en scène sur les dernières
notes de la plage titre de l’album, « Unknown Harbours
» (instrumental) et s’ensuivra deux heures intenses, lumineuses
et furieuses comme seul Sophia peut nous offrir.
Le groupe était à la maison, à Bruxelles, dans
une salle que Robin affectionne et qui a été choisie
après un petit sondage il y a quelques semaines (AB club ou
Rotonde ? – Pour moi le choix fut vite fait, Rotonde !). Sold-out
depuis longtemps, nous avons eu droit au luxe absolu : la totalité
de l’album joué dans l’ordre, sans temps mort.
Incroyable !
Un vrai cadeau. Les titres, forts, prennent en live une dimension
hors-normes avec un coup de cœur pour « Resisting »,
« The Drifter » et « It’s Easy To Be Lonely
» en final qui soulève l’âme et le cœur.
Un mélange de douceur et de fureur qui me rappelle souvent
Nick Cave. Mention spéciale pour ma part à « Blame
» et sa ligne de batterie hypnotique qui prend toute son ampleur
lorsque l’on est face à Jeff Townsin et son jeu unique,
impérial derrière ses fûts et toujours très
classe.
Ensuite les anciennes chansons se suivent, généreusement
: une version homérique de « Bad Man » présent
uniquement sur le live « De Nachten » et les incontournables
: « So slow », « Desert Song No 2 » (Magistral
!!) « Darkness », et un final avant rappel sur «
The River Song » qui finit de nous emporter dans une rivière
électrique comme seul Robin et ses (formidables) musiciens
ont le secret.
Les musiciens justement, tous parfaits, investis, et dont on sent
le lien indéfectible qui les unit au travail et à la
musique de Sophia. Ils sourient, murmurent les paroles, jouent comme
si c’était le dernier concert de leur vie. Ce fut un
concert dantesque, avec un public qui en redemande et qui sera gâté
par le superbe « Birds » (une de mes préférées)
et « I left you » qui clôture définitivement
une soirée que l’on ne pouvait imaginer meilleure. Cinq
minutes après la fin du concert, Robin est là, au merchandising,
pour nous rencontrer, signer des autographes, échanger quelques
mots et beaucoup de sourires. Toujours disponible et chaleureux. Cette
sincérité dans le travail et dans l’attitude humaine
fait que l’on ne peut que s’accrocher à cette ancre
brillante.
Welcome home mate.
Astrid Baudine, 27/04/2016
Review 5
Robin Proper-Sheppard, la cheville ouvrière de Sophia, voulait
un endroit intime afin d'y célébrer son grand retour
sur les planches. Avec l'aide de ses fans, il a choisi la Rotonde
du Botanique où, ce mardi 26 avril, il a donné vie à
"As We Make Our Way (Unknown Harbours)", son excellent nouvel
album.
Seulement annoncée la veille, la première partie a
finalement été confiée à Few Bits, le
projet de l’élégante blonde Karolien Van Ransbeeck
qui vient de sortir sa deuxième plaque, "Big Sparks",
chez [PIAS]. Si sa délicate voix accompagne à merveille
des arrangements classiques à la guitare acoustique, ses compositions
prendront une direction nettement plus intéressante lorsque
ses deux compagnons de virée viendront la rejoindre sur scène.
La seconde partie de set sera dès lors davantage nuancée
par des sonorités propres aux guitares de chacun d’entre
eux, mais toujours en retenue. L’occasion de laisser notre esprit
vagabonder en admirant l’immense squelette d’un animal
préhistorique étrange, issu de l’imagination de
Vincent Glowinski, suspendu sous le toit de la Rotonde.
Une Rotonde qui, comme vous vous en doutez, aura mis peu de temps
avant d’afficher complet. Il est vrai que le teaser était
alléchant. Robin Proper-Sheppard de retour avec un nouvel album
de Sophia (sept ans se sont écoulés depuis "There
Are No Goodbyes" mais surtout accompagné d’un vrai
groupe. Il est vrai qu’on l’a vu régulièrement
ces dernières années (Shamrock, Orangerie, Archiduc,…)
mais il se produisait généralement seul avec sa guitare.
La dernière fois qu’on l’a vu dans cette configuration
dépouillée, c’était le 14 avril dernier
dans les locaux de [PIAS] pour la présentation officielle de
son nouvel album (le sixième), "As We Make Our Way (Unknown
Harbours)". Sous un lampadaire, assis sur une chaise et sans
amplification, il a longtemps disserté sur la genèse
de ce nouveau disque tout en ouvrant son cœur fragile sur mille
autres petites choses. Mais il a surtout joué quelques titres
en précisant qu’avec ses nouveaux musiciens, les parties
nerveuses le seraient encore plus et les parties plus calmes seraient
à tomber. Bref, on se réjouissait de juger sur pièces.
Il ne faudra pas longtemps pour se rendre compte qu’il avait
tout à fait raison. À peine l’intro ("Unknown
Harbours", pendant laquelle le groupe est monté sur scène)
terminée que les premiers riffs de guitare de "Resisting"
allaient nous clouer sur place. Très concentré, il est
déjà absorbé par une prestation qui va se révéler
intense. Une prestation qui se divisera en deux parties bien distinctes
(trois si l’on prend les rappels en ligne de compte).
Lui et ses fougueux musiciens (de jeunes loups très en verve)
vont d’abord jouer l’intégralité du nouvel
album, dans l’ordre chronologique des plages, avec des moments
particulièrement forts. Le bonhomme n’a en effet rien
perdu de sa faculté de composer des titres émotionnellement
chargés ("The Drifter", "Blame") aux textes
forts ("Baby, Hold On" pour sa fille Hope qui a désormais…
19 ans, "Don’t Ask"). Parfois, on a l’impression
qu’un éclair euphorique s’invite subrepticement
("California") mais il s’agit heureusement d’une
fausse alerte. Quant au traitement live de "The Hustle"
et "You Say It’s Alright", il montre combien le groupe
a envie (besoin??) de se lâcher.
Contrairement à ses habitudes, le bonhomme, généralement
si prolixe, ne va piper mot, remerciant à peine le public entre
les morceaux. Ceci dit, son attitude va radicalement changer lors
de la deuxième partie du set, juste après un "It’s
Easy To Be Lonely" retravaillé pour l’occasion (un
titre qu’il avait présenté en 2014 lors de son
dernier passage à l’Orangerie). Un peu comme s’il
était soulagé que l’examen de passage du nouvel
album se soit parfaitement déroulé, il va redevenir
le Robin que l’on connaît, spontané, drôle
et toujours aussi écorché.
C’est alors que l’on va réellement se rendre compte
de la plus-value de son nouveau groupe, prêt à en découdre
face à une assemblée composée des plus grands
fans belges de Sophia. Un flippant "Bad Man" aux parties
prenantes va ainsi définitivement lancer une machine que l’on
n’arrêtera plus. Une relecture des classiques que sont
"So Slow" et "If Only" tissera ensuite une passerelle
vers une fin de set démentielle.
Pas moins de trois guitares seront en effet régulièrement
en action, notamment pour un triptyque extrait de "People Are
Like Seasons", l’album de 2004. Tiens, 2004, c’est
de cette année que date notre dernier souvenir d’une
prestation de Sophia aussi enlevée (à l’Orangerie,
notamment). Le hit "Oh My Love", bien entendu, mais aussi
un "Desert Song No.2" parfaitement construit ainsi qu’un
impressionnant "Darkness (Another Shade In Your Black)"
que l’on a redécouvert plein de rage. Quant à
l’interprétation de "The River Song", elle
se soldera par une corde de guitare cassée (un classique)…
Pas encore rassasié, le groupe reviendra sur scène
pour deux titres supplémentaires non mentionnés sur
la set-list, plus calmes (encore que…), "I Left You"
et "Birds", qui vont aider les spectateurs à retrouver
une apparence normale. On a retrouvé notre Sophia et c’est
une excellente nouvelle.
Olivier Wouters, musicinbelgium.net, 30/04/2016
Photos by Alex Vanhee
Photos by Marcel Van den Assem
Photos by Yvo Zels
Photo by P. Cauberghs
|