Koen De Meester, De Morgen, 12/12/2006


Review 2

Want Sophia, dat doet -zoals alle schone dingen in het leven- altijd een beetje pijn aan het hart. Dat was in de beginjaren het duidelijkst: de eersteling (Fixed Water) was vooral een afscheid van The God Machine-bassist Jimmy Fernandez, die een jaar voordien plots aan een hersentumor was overleden. Mooie songs, waarin Proper-Sheppard zijn verdriet haast uitschreeuwde en toch onnavolgbaar sereen bleef.

Ook in hun volgende platen bleef de dood een inspiratiebron. Op de laatste CD, Technology won’t save us, blijkt bovendien duidelijk dat de groep langzaam weer iets meer in The God Machine-richting evolueert. Dat maakt deze plaat de spannendste Sophia-plaat tot nu toe, een tendens die wij hier ten huize trouwens op een driewerf hoera onthalen.
Deze zondag in december was tot slot ook een uitstekende avond voor deze groep: het dreigende van de donkere maandagochtend loerde al geniepig om de hoek en het weder was guur en stormachtig…een mens zou van minder een beetje somber worden. U begrijpt het: ideale omstandigheden als u -zoals ik- een beetje aanleg hebt voor melacholie en tristesse. Ik was dan ook klaar om me te wentelen in een deken van winterse neerslachtigheid.
Jammer genoeg bleef ik een beetje op mijn honger zitten.

Eerst was er support van singer-songwriter Kris Dane, die in het verleden al samen speelde met dEUS, Ghinzu en Jef Mercelis. Hij gaf een voorsmaakje van zijn binnenkort te verschijnen cd, maar het optreden was nu niet meteen van die aard dat ik meteen naar de platenboer zou hollen om de schijf in kwestie aan te schaffen. De cowboyhoedjes waren veruit het boeiendst wat op het podium te zien was, en ik was blijkbaar niet de enige die er zo over dacht: het publiek bleef rumoerig en meer dan een beleefdheidsapplaus kon er op de parterre niet af. Het publiek op het balkon leek iets meer te genieten.
Na het voorprogramma was het nog ruime tijd afwachten voor Sophia op het podium kwam: het liep al tegen tienen toen het concert eindelijk begon. Oorzaak van die lange pauze waren blijkbaar geluidstechnische problemen, waar ook later in het concert toch wel het één en ander van te merken viel. (Proper-Sheppard als er halverwege iets fout loopt met de computer: “Fucking technology won’t save us, that’s for sure”)

Zijne neerslachtigheid zelf had zich voor de gelegenheid in maagdelijk wit gehuld en opende fragiel het optreden met een serie van een drietal rustige nummers. Tussendoor maakte de frontman grapjes over zijn verschijning op de laatste show en toonde zich, net als tijdens de nummers trouwens, een fijn performer om naar te kijken en te luisteren. En dat zou het hele concert zou blijven.
Begrijp ons dus niet verkeerd: Sophia in Vooruit was geen slecht optreden. Dat wij toch teleurgesteld waren na afloop kwam vooral omdat het minder goed was dan gehoopt: enerzijds wat hierboven beschreven stond naar aanleiding van vorige concerten, anderzijds was ook het concert zelf doorspekt met niet ingeloste verwachtingen. Als het knalde, knalde het niet genoeg. Als het lawaai maakte, was er geen lawaai genoeg. En, het ergst van al: als het getormenteerd klonk, klonk het slechts zelden zo getormenteerd dat we erin geloofden.

Hoogtepunten die er wél waren in dit concert: Desert Song No. 2 was meeslepend, Where Are You Now was beter live dan op plaat, Bad Man stond bol van de ingehouden spanning en bij Oh my love ging het publiek -zoals verwacht- helemaal uit de bol.
De echte climax kwam echter pas in de bis. So slow toonde ons eindelijk de Sophia waar we zoveel van houden: breekbaar, wondermooi en gekweld. Dit nummer was voor mij persoonlijk het eerste en het laatste kippenvelmoment van het concert.
Afgesloten werd er met een fel aangezet The River Song, dat als een vloedgolf over het publiek heen werd gestort. Schoon, dat wel, maar moeten ze daar tot het eind mee wachten, vragen wij ons af.
Ilse, Gentblogt.be


Review 3
In het voorprogramma vanavond troffen we Kris Dane in een nieuwe gedaante. Deze Amerikaanse Brusselaar maakte ooit deel uit van een vroege dEUS line-up en speelt deeltijds in Ghinzu. Hij verraste met een set vol countrynummers van zijn nieuwe plaat Songs of Crime and Passion. Zoals de titel van de plaat al laat vermoeden, laat hij geen enkel cliché onaangeroerd. Alsof hij net van zijn paard gestapt was, zong hij vanonder zijn Stetson over stoffige woestijnen en grote roofvogels, maar hij bleek niet opgewassen tegen het luid babbelende publiek.
Even later was het ironisch genoeg een sputterende laptop die ons op de presentatie van de nieuwe Sophia plaat Technology won’t save us liet wachten. Alweer een erg sterke cd en ook over de liveshow zult u van ons niets dan lovende woorden horen. Het is nog steeds droefheid troef, maar de laatste jaren draait Robin Propper Sheppard naar goede God Machine-gewoonte de volumeknop steeds vaker naar het maximum. De traag wiegende cadans van Sheppard, zijn breekbare stem in de stille stukken en zijn getrokken gezichtsuitdrukkingen: het draagt allemaal bij tot een bijna constant gevoel van ingehouden emotie. Met deze zeskoppige bezetting slaagt Sophia erin om de dynamiek die eigen is aan veel instrumentale postrock bands, in een duidelijke songstructuur in te passen. De keren dat de voelbare spanning daadwerkelijk door het oppervlakte brak, lieten wij ons gewillig meevoeren. Opmerkelijk is ook dat Sophia vier gitaristen telt, waaronder de 90’s indie gitaarheld Adam Franklin (Swervedriver, Toshack Highway) en leden van andere bands op Sheppards platenlabel Flower Shop.
Het stille, akoestische oldschool Sophia-geluid was vandaag minder te horen, maar op verzoek van een meisje uit het publiek speelde Sheppard op zijn eentje wel een mooie versie van Holidays are nice. Ook So Slow, het nummer waarmee het voor Sophia allemaal begon, ontbrak gelukkig niet.
Zoals altijd is de toekomst van deze band tussen twee platen door onzeker. Robin Propper Sheppard zal wellicht altijd met zichzelf en de wereld rondom zich blijven worstelen, maar ook na vanavond kunnen wij niet anders dan hem heel erg dankbaar zijn dat hij zijn demonen op zo’n prachtige manier met een publiek weet te delen. Dit was (alweer) een prachtige concertervaring.
KA, 12/12/2006, GoForMusic.be


Review 4
Hope House. Het klinkt als een opvangcentrum voor drugsverslaafde weesjes uit een tv-drama, maar het is gewoon het huis op het platteland waar Robin Proper-Sheppard even kon kalmeren na People Are Like Seasons. Het nieuwe Technology Won't Save Us mag dan de neerslag van die rust zijn, in de Vooruit was van kalmte geen sprake.
"Fucking technology won't save us, that's for sure", weerklinkt het ongeveer halverwege de set wanneer de computer het eventjes begeeft. Criticasters zouden Sophia met deze woorden haast verdenken van opgezet spel, ware het niet dat een reeks andere technische problemen dan al de revue gepasseerd is. Een ellenlange pauze omdat het geluid niet goed zit en feedback aan het begin van de set hebben het geduld van het publiek immers al aardig op de proef gesteld. Dat de volle concertzaal niet over deze deugd beschikt maar wel getuigt van een aardige liefde voor Robin Proper-Sheppard bewijst het tijdens het optreden van supporting act Kris Dane: de singer-songwriter kan met zijn lage en nochtans luide stem amper het rumoer in de zaal overstemmen. Wanneer eindelijk de eerste tonen weerklinken van "I Left You" wordt het dan toch volledig stil.
Ook Proper-Sheppard heeft problemen om zijn stem volwaardig de zaal in te sturen. Tijdens vorige optredens had hij al moeilijkheden om een heus strijkerorkest te overstemmen en ook ditmaal trekken de muzikanten aan het langste eind. Jammer, want het getormenteerde dat Sophia eigen is, moet op die manier heel wat aan kracht inboeten. De soms overdreven uitspattingen en ellenlange, bombastische outro's moeten dit verlies compenseren maar doen veeleer terugdenken aan The God Machine. Het fragiel ingezette "Desert Song No. 2" wordt stap voor stap opgebouwd tot het in een orgie van drums en gitaargeweld losbarst. Ook "Bad Man" roept ondanks — of net dankzij — de ingetogen kracht herinneringen op aan Proper-Sheppards vorige band en andere zware rockconcerten, tot de knipperende spots aan toe.
Ook de nieuwere songs worden in een energieker jasje gestoken en dat is maar goed ook. Het anders tot vervelens toe herhaalde refrein van "Where Are You Now" klinkt in de Vooruit heel wat passioneler en zelfs bijna aanstekelijk, terwijl Proper-Sheppard tijdens "P. 1/P. 2 (Cherry Trees And Debt Collectors)" verrassend agressief uit de hoek komt. Opvallend trouwens hoe de nummers van Technology Won't Save Us slechts een miniem deel van de set uitmaken en ietwat ondergeschikt klinken. Zou Hope House dan toch niet de gewenste invloed hebben gehad op Proper-Sheppard en is de nieuwe plaat dan toch niet wat hij ervan had verwacht? De liveversies, ditmaal zonder extreme outro's, doen de nummers alleszins heel wat meer eer aan dan de originele vertolkingen. Een uitgelezen kans om een anders betrekkelijk saai album wat présence mee te geven, al wordt ze nog té weinig benut.
Tijdens de bisronde krijgt het publiek dan toch even een glimp te zien van de groep zoals we die reeds op cd kennen, al blijkt dat niet altijd even geslaagd. Een soloversie van "Holidays Are Nice" zet op een ongemakkelijke manier in en bewijst dat het een van de minst geschikte nummers is om akoestisch te brengen. In het daaropvolgende "So Slow" wordt de gitaar wat zachter gezet en krijgt het publiek eindelijk een staaltje pure Sophia te horen. Een opgeluchte zucht vult de concertzaal nu men eindelijk krijgt waarvoor men gekomen is, al is dit kippenvelmoment maar van korte duur.
"The River Song" — voor de gelegenheid extra dik in de verf gezet — sluit af: een climax die alle voorgaande hoogtepunten zomaar eventjes van tafel veegt. Vragen over het nut van al die andere uitspattingen duiken even op maar zijn niet opgewassen tegen de golf van geweld die alles overspoelt. De fans van Sophia zijn hondstrouw en aanvaarden dan ook zonder verpinken alle bombastische en lichtjes egocentrische herwerkingen van de anders breekbare nummers. Een aangenaam staaltje vakmanschap, dat wel, al stelt de vraag zich welke richting de groep nu eigenlijk uit wil en welke de juiste is. Sophia staat in normale omstandigheden voor donkere songs, gedragen door Proper-Sheppards geladen stem, en daar ontbreekt het zowel op de nieuwe plaat als live aan. Een stapje terug in de tijd is dan ook zeer welkom, al moeten ze in het vervolg niet zover teruggaan als vanavond.
Elise Noyez, 11/11/2006, Goddeau.com


Review 5
Sophia is Robin Proper-Sheppard. De herfstige sound van broeierige, sfeervolle en tristesse songs van z'n band wint aan fans, want de paar concerten (De Vooruit, Gent en Bota, Brussel) in ons land waren uitverkocht. Op de laatste cd's grijpt Proper-Sheppard al regelmatig naar het muzikaal avontuur van het net niet doorgebroken The God Machine, die in '94 abrupt eindigde door het overlijden van vriend/bassist Jimmy Fernandez, en The May Queens, z'n zijproject, dat stevig en krachtige poprock bevat.
Sophia, live een zestal, greep bij de keel en het nekvel of klonk pittig, gedreven! Proper-Sheppard zorgde voor een afwisselende, boeiende set: z'n gitaargetokkel, de forser klinkende gitaarpartijen, de toetsen en z'n warme, melancholische stem vormden de rode draad.
De klemtoon kwam op de laatste twee platen 'People are like seasons' en 'Technology won't save us', mooi aangevuld met enkele klassiekers van het wondermooie debuut 'Fixed water' en 'The infinite circle'!
Proper-Sheppard was de enige die volledig in het wit was gekleed tav de andere bandleden die helemaal in het zwart waren. Hij had er een leuk verhaaltje rond toen hij in De Laatste Show optrad, een paar dagen geleden, op TV Eén.
Innemend, sfeervol en dromerig speelde Sophia in het begin met "I left you", "Swept back" en "Where are you now". Vanaf de huidige single "Pace" werd het tempo opgedreven en was er ruimte voor de gitaren, naast de toetsen en Proper-Sheppards gitaargetokkel. "Oh my love" was iets steviger; de effectpedalen drukten ze in vanaf "Desert song n°2", die één van de hoogtepunten was. "P1/P2" en "Lost" volgden. Het was pas bij het afsluitende "The sea" dat het gezelschap opnieuw rustiger en ingetogen klonk.
"Holidays are nice" pakte hij solo aan; het was een nummer op verzoek tijdens de bis. Reden: hij kreeg een mooie brief opgestuurd, geschreven in verschillende kleurtjes. De brief was zo mooi opgesteld, dat hij het nummer niet links kon laten liggen. "So slow" was de meest intieme song en met "Every day" (wat een melodie!) speelden ze opnieuw krachtiger. "The river song" vormde de apotheose, gekenmerkt door een repetitieve ondertoon en een sterke opbouw; Het leunde het nauwst aan The God Machine: gebald, stevig, donker, een vleugje elektronica en een noisy ondertoon, bepaald door maar liefst vier gitaren! Een schitterend einde van een anderhalf uur durende set!
'Muziek zalft en likt wonden' lijkt wel de juiste stelling voor Sophia, want de dramatische songinhoud ging van innemend, broeierig tot pittig, gedreven onder de emotievolle stem van Robin Proper-Sheppard.
Support act was Kris Dane. Het viertal, met twee vrouwelijke backing vocalisten, bracht ingetogen countrypop. Dane had iets mee van Erikson (vroegere gitarist van Zita Swoon, nu bij Admiral Freebee). Songs over liefdes en paarden konden het publiek onvoldoende overtuigen, want hun intieme songs werden overstemd door het geroezemoes.
Johan Meurisse, Musiczine.net, 12/12/2006


Set list
I left you
swept back
where are you now
pace
oh my love
desert song no 2
P1/P2
lost
bad man
the sea
---------------
holidays are nice
so slow
every day
the river song


Photos by Els Wauters














Photos by Tim Broddin (wannabees.be)

















Photos by Nick De Baerdemaeker

















































Photos by Alex Vanhee (alexvanhee.be)





Photos by Johan Bauwens

















Photos by Tania Tampieri





Photos by Johan Meurisse, Musiczine.net















Photos by Joris Bulckens